Bundan yaklaşık 1 ay kadar önce emziren bir anne için en acı veren tecrübelerden birini yaşadım. Sütümün bebeğimi doyurmadığını fark ederek kızıma formül mama başlamak zorunda kaldım. Çok şükür bebeğim doğduğunda sütüm gayet güzel geliyordu. O kadar iyi geliyordu ki, 5 hafta erken doğan bebeğim ilk ayını 1100 gramlık kilo artışıyla, ikinci ayını da 1 kiloluk artışla tamamladı ama 3. ay aniden kilo artışı 600 grama düştü.
Hamileliğim boyunca bebeğimi huzurlu bir şekilde büyütmek için elimden gelen her şeyi yaptım. İyi beslenme, spor zaten hep yaptığım şeylerdi. Ama bunun yanında psikolojik olarak da hayatımda hiç olmadığım kadar iyi olmaya gayret ettim. Normal zamanda beni çok üzebilecek hiçbir şeyin beni üzmesine izin vermedim. Moralimi her zaman yüksek tutmaya çalıştım. Merakla beklediğim birçok diziyi, hatta bazen haberleri bile fazla dram içeriyor diye izlemeyi bıraktım. Gülmek, kahkaha atmak için sürekli bahane aradım. Sürekli pozitif olmaya çalıştım. Birçok sıkıntıya rağmen lohusa bunalımının yakınından bile geçmedim, hatta birçok konuda lohusa halimle eşimi teskin eden ben oldum. Ta ki kızım 3,5 aylık oluncaya kadar... Hayatımızda üst üste gelen sıkıntıları artık bastıramaz hale geldim, enerjim yetmedi ve sütüm azaldı.
Kızım 3,5 aylıkken artık memeyi aldıktan 2 dakika sonra ağlamaya başlıyor, bazen de aç olmasına rağmen meme almak istemiyordu. Ama ilk aylarda o kadar çok sütüm geliyordu ki sütümün azalabileceğini aklıma getirmedim. Sütümün ne kadar geldiğini anlamak için sütümü pompayla sağdığımda gördüğüm manzara beni yıktı. Yarım saatlik süt sağma mücadelesinden sonra gele gele 80 ml süt geldi. 4 saat sonra yeniden sağdığımda durum daha da beterdi, sadece 40 ml... İlk birkaç gün sütümün gani olduğu günlerde buzluğa zulalanan sütlerle takviye ettik Elif'i. Ama o sütler de suyunu çekince içim sızlaya sızlaya gidip formül mama aldım.
Elim varmadı o mamayı kendi ellerimle kızıma vermeye. Bu "kirli" işi kendim yapamayınca bakıcımız imdadıma yetişti. Ama biberonu ben vermesem de, o zamana kadar sadece ve sadece anne sütü almış olan kızım mama dolu biberonu ağzına götürdüğü anda yanaklarımdan yaşlar süzüldü. Anne sütüyle mamayı ayırdedemeyen kızım biberonu afiyetle emerken ben ilk kez kızımın ihtiyaçlarına tam cevap veremediğim için kendimi "yetersiz" bir anne olarak hissettim. Etrafımdakiler bunun bu kadar büyütülecek bir durum olmadığını söyleseler de anne olunca insan farklı hissediyor.
Artık kızım memeden az süt geliyor diye memeyi uykusunda bile ağzına sürmüyor. Arkadaşım Deniz'in gönderdiği pompa sayesinde sütüm hala tamamen çekilmese de ben kızıma karşı hep bir mahçubiyet, yetersizlik duygusu içindeyim... Hele de ortalıkta "ilk 6 ay sadece anne sütü" hede hödö diye dolaşanları görünce bu hislerime bir de öfke ekleniyor. Hadi ben en azından 3,5 ay sadece anne sütü verdim ve halen beslenmesini yarıya yarıya anne sütüyle devam ediyorum. Sadece anne sütü veremeyen, ya da hiç anne sütü veremeyen anneler ne yapsın?
kesinlikle haklısın, hiç anne sütü veremeyenler ne yapsın? Biz de, ilk doğduğunda Eda'nın sarılığı olduğu için ara ara formül mama vermek zorunda kaldık, çünkü çok sık beslenmesi gerekiyordu ve ben yeni doğum yaptığım için sütüm kızımı 1.5 saatte bir yeterli besleyebilecek kadar çok değildi. Ardından Erman, geceleri ben en azından bir emzirme seansı boyunca uyuyayım diye, sadece 1 öğün formül mama verelim dedi. (Göğüs yaralarımın ve bebeğin mama ile daha rahat uyku uyumasının da etkisi oldu tabi) Bu konuda beni o kadar rahatlattı ki, formül mamanın kötü bir şey olmadığına, gerektiğinde çok büyük bir kurtarıcı olduğuna inandım. Ardından sütüm bol olduğu için, sağıp buzdolabına atabildiğimden mamayı bıraktık ama formül mama verdik diye hiç pişman olmadım. durum bunu gerektirdi, böyle oldu diye düşündüm Bence hiç üzülme ve kafana takma.
YanıtlaSil